Om 7.30 uur gereed en om 11.40 uur vlogen we eindelijk weg. Echter, het basiskamp bereikten we helaas niet: op 4400 m keerde de helicopter om, terug naar Pokhara. De helicopter maakte een vreemde bocht naar links en direct keek ik bedenkelijk naar Henk. "Dat is niet goed, de verkeerde bocht", realiseerde ik me direct. In 1994 maakte ik de trektocht rondom de Dhaulagiri, en het laatste stuk naar het basiskamp wordt er juist een bocht naar rechts gemaakt. Henk gaf aan er nog vertrouwen in te hebben. Een paar seconden later werd duidelijk dat mijn gevoel helaas klopte: terug naar Pokhara.
We waren er bijna: 4400 m, nog maar een paar honderd hoogtemeters te gaan. Maar als de piloten de wolken invliegen en niets meer zien, houdt het natuurlijk helemaal op. Dikke pech dus.
Vanmorgen zaten we om 7.30 uur klaar om te vertrekken. We wisten dat het even kon duren: Carlos + team zouden als eersten vanuit Kathmandu naar het basiskamp (BC) gevlogen worden. Daarna zou de heli ons oppikken. Althans dat meenden we. Echter de bagage van Carlos bleek Pokhara nooit verlaten te hebben. Reeds 10 dagen geleden zouden de dragers via de zuidelijke route zijn vertrokken, maar door de politieke situatie is dat niet gebeurd. De bagage van Carlos moest dus eerst opgehaald worden, wat een extra vlucht betekende. Na afloop van de tweede vlucht waren nog steeds niet alle spullen van de Spaanse expeditie weg, zodat nog een vlucht vereist was, aangevuld met een team van 3 Iraanse klimmers + bagage (die net als Carlos met de trekkingagent Thamserku werken).
Wij zouden dus pas met de vierde vlucht vertrekken. Het is normaal dat de lucht hier betrekt in de middag, maar de piloten gaven aan dat het waarschijnlijk nog net zou gaan vandaag. Dat bleek valse hoop.
Deze gigantische helicopter van Russische makelij wordt overigens nog steeds door Russen gevlogen. En wat blijkt de wereld dan weer klein: uitgerekend een van deze twee Russische piloten, bleek Henk in 1998 naar het Khan Tengri basiskamp in Kazachstan te hebben gevlogen! Het was trouwens met handen en voeten praten met deze mannen, want ze spraken maar een klein woordje Engels. Jammer Ewout, dat jij hier niet was, want dan hadden we nog even met deze cowboys in het Russisch kunnen doorpraten!
Exact om 12.14 uur zetten we weer voet aan de grond. De grote vraag was vervolgens, of de heli in Pokhara zou kunnen blijven staan tot morgen. Eigenlijk was het plan van de maatschappij dat het gevaarte vanmiddag nog naar Lobuche in het Everest-gebied zou vliegen. Op dit moment (15.30 uur), staat de heli hier nog steeds op het vliegveld. Dat zou betekenen dat we morgenvroeg als eersten vliegen, wat ons vanzelfsprekend goed uitkomt.
En nu maar hopen dat het weer morgenvroeg goed is. En niet alles gesmolten is in de helicopter. Het is daarbinnen zo'n 45 graden celsius. Daar gaan de verse groenten, chocolade, ham en kaas. Onze koks Sonam en Dawa hebben de paar dode kippen maar uit de heli gehaald, dat zou te gek worden om die ook te laten overnachten in deze bloedhete cabine.
Tot waarschijnlijk overmorgen.
Hopelijk is Henk dan helemaal van zijn verkoudheid af en zet het bij mij niet verder door. Hoewel ik getracht heb mij verre van Henk te houden de afgelopen dagen, is dat natuurlijk niet geheel gelukt. Gisteren begon ik voor het eerst te snotteren, jesses. We weten dat mijn zwakke punt in mijn luchtwegen zit en ik meestal vrij lang aan een verkoudheid vast zit. Enfin we zullen zien. Eerst maar eens naar het basiskamp zien te komen.
| |
 |
