|
Nieuws
Vrijdagavond 2 juni landden wij op Schiphol. We zijn terug van de Dhaulagiri, zonder top, maar gezond en wel. En dat is veel waard! We zijn weer een ervaring rijker: we hebben indrukwekkende en veelal mooie herinneringen, foto's en beelden meegenomen van de afgelopen expeditie. Genoeg materiaal voor een nieuwe lezing, ook al is er geen top. Juist dat laatste geeft een aantal interessante reflecties, daar zijn we nu al achter.
Het is heerlijk om weer thuis in Nederland te zijn en te genieten van alle luxe: de douche, de dagelijkse krant, onze heerlijke tuin en de grote keuze aan verse voedingsmiddelen. En niet te vergeten: familie en vrienden die weer in de buurt zijn. Kortom: wij gaan ons gewone leven weer oppakken, deze expeditie is ten einde.
Wij danken alle sponsors, voor het vertrouwen, de samenwerking en de daadwerkelijke ondersteuning. Zonder hen was deze expeditie niet mogelijk geweest. Specifiek willen wij noemen: YACHT, Kathmandu Outdoor en Hewlett Packard. En niet te vergeten: Raymond Koome, onze enthousiaste webmaster.
Tot slot willen wij jullie, de lezers van de site en nieuwsbrief, bedanken voor de interesse en persoonlijke woorden via het gastenboek en/of de mail. Voor ons was dit motiverend en na afloop tot steun. Verder dank aan alle donateurs voor de donaties aan het computerproject van de Sapta Gandaki Boarding School in Kathmandu. De leerlingen en school zullen hier veel profijt van hebben!
Henk Wesselius en Katja Staartjes
| |
 | De hele dag in bed met voedselvergifitiging; ik had mij de zondag wat anders voorgesteld… Maar de rest van de tijd is omgevlogen. Alles rondom de expeditie is afgehandeld en vandaag, onze laatste dag hier, konden wij de Sapta Gandaki Boarding School verblijden met een cheque van 3100 euro. Naast het visum verlengen en een gesprek met de helicoptercaptain dachten we de eerste dag in Kathmandu, afgelopen zondag, vooral te relaxen. Maar het verliep anders: ik lag de hele dag hondsberoerd in bed. Al die weken geen maag- en darmproblemen gehad en de eerste de beste dag in het hotel in Kathmandu en het is raak! Een ontbijtje met yoghurt en vers fruit. Maar ja, als er nauwelijks gasten meer in het hotel zijn, dan moet je kennelijk ook hier bedacht zijn op slechte bacteriologische kwaliteit van het eten.
Na het ontbijt ben ik aan het vorige nieuwsbericht begonnen. Dat heb ik er toen nog net uit kunnen persen, want ik vermoedde al direct dat er iets niet in de haak was met het fruitige ontbijtje. Het voordeel van een voedselvergiftiging boven ziekte is echter, dat je er altijd snel weer vanaf bent. De rest van de dagen hebben wij dan ook prima doorgebracht.
Een deel van de bagage moest nog worden gedroogd: tijdens de bustocht terug uit Pokhara had het gehoosd, dus een aantal tenten was opnieuw doorweekt. Verder moest een en ander worden herpakt. Woensdag brachten we de 12 tonnen en 2 duffels naar het cargo-gebouw, waar we de zaak door de douane heen moesten loodsen.
Tsja, en dan moet alles weer uit de tonnen worden gehaald. Een vernederende zaak als uiteindelijk je spullen en dus ook onderbroeken en tampons op de grond uitgestald liggen. Maar goed, dit hoort er allemaal bij. Gelukkig waren er geen grote problemen. Dat wil zeggen: er was 1 dubieuze kwestie: twee kurken onderzetters. We legden geduldig uit dat we die op de berg in de sneeuw gebruiken om ervoor te zorgen dat de branders niet in de sneeuw wegzakken. De heren geloofden ons niet. Er werd uitgebreid geroken en gevoeld aan deze dingen, maar ze waren ervan overuigd dat het drugs betrof. Na veel gedoe kregen we de onderzetters toch terug en kon de bagage door. Hoera.
Vandaag konden we een verblijdend bezoek brengen aan de Sapta Gandaki Boarding School in Kathmandu. Er is de afgelopen weken in totaal 3100 euro gedoneerd, deels in vaste bedragen en deels in euro's per geklommen meter. Voor dit bedrag zullen een aantal computers worden aangeschaft waar de leerlingen en school groot profijt van zullen hebben. Wij willen alle donateurs van harte bedanken voor de gift en ondersteuning en uiteraard is deze dank mede namens de leiding en leerlingen van de school!
Na thuiskomst zullen we met alle donateurs nog even persoonlijk contact opnemen.
Vanmiddag hadden we nog een uiterst aangename lunch met Ngima en Captain Rameshwar Thapa buiten Kathmandu en nu is het alweer einde middag. Morgen vertrekt ons vliegtuig terug naar Nederland en gaat het gewone leven weer beginnen. Einde expeditie Dhaulagiri.
Ik meld mij na thuiskomst nog een laatste keer: tot gauw!
N.B. De helicopter blijft achter op de gletsjer: wel worden alle belangrijke onderdelen eruit gehaald. Het blijkt niet te lukken de motoren op 4750 m te starten. Dus wie ooit nog een tochtje langs het Dhaulagiri-basiskamp maakt: je weet dan hoe de helicopter hier gekomen is. Gecrasht op 6 mei 2006.
| |
 | De trektocht was lastiger dan we vermoedden (en ik in mijn herinnering had): op tal van punten was het paadje zo smal (net een voet breed) en glad, dat we bezorgd waren hoe onze dragers hier met slippers en 35 kg op de rug veilig overheen moesten komen. Maar uiteindelijk waren alle dragers zo behendig en ervaren, dat iedereen goed en wel overkwam. De eerste dag, vanuit het basiskamp naar beneden was eigenlijk het lastigst. Het weer was matig, met een groot deel van de dag dikke mist. Daardoor was het moeilijk het pad te ontwaren en bleven de rotsblokken en het puin vochtig. Daarnaast lag er onder het gletsjerpuin verraderlijk glad ijs. Iedereen gleed wel een keer uit, maar gelukkig geen ernstige valpartijen.
Jammer, door de mist zagen we niets van de westwanden van de Dhaulagiri. Begin van de middag verlieten we eindelijk de gletsjer en kwamen voor het eerst terecht in het groen: het Italian basecamp (de basis van waaruit de Italianen in 1976 de berg beklommen), een prachtige plek voor rust. Nadat alle dragers hier gearriveerd waren, trokken we door naar Choriban op 3100m, midden in de jungle. Wat een sensatie om door al dit groen te lopen en vooral over een bed van verend mos: net een tapijt. Ook van de veelheid aan geuren word je lyrisch: hoog in de bergen zijn er geen geuren (behalve die van ons mensen zelf natuurlijk).
Pas tegen 20 uur waren de laatste dragers op onze plek van bestemming, wat herhaald zou worden de volgende dag. We liepen de tweede dag naar Boghara, na Jyardan het meest afgelegen dorpje. We sliepen op het terrein van de school en deelden deze plek met de Spaanse ploeg uit Madrid, die uiteindelijk op dezelfde dag waren vertrokken uit het basiskamp. Het weer was einde middag beestachtig (grote plensbuien) en een aantal van hun dragers lukte het die dag niet de school te bereiken. Gelukkig hadden wij deze zorg niet: iedereen kwam ook deze dag goed door.
De derde en vierde loopdag waren minder lastig, maar niet zeker niet minder fraai: we genoten van geweldige uitzichten. Wennen was wel de drukkende warmte: we baadden de hele dag in het zweet. Op donderdag 25 mei overnachtten we onder een afdak van een gezin nabij Kalleni op 1300 m. Het begon einde middag zo ontzettend te gieten, dat we om 17 uur terplekke stopten.
De vierde dag, vrijdag 26 mei, liepen we slechts een halve dag: tot Darbang. Vanaf dat punt rijden tegenwoordig jeeps naar Beni, waar we met z'n allen gebruik van maakten. Overigens voor mij een zenuwslopende rit: ik maak hier grotere angstmomenten mee dan tijdens de hele beklimming. Overigens ben ik hierin de enige: de mannen vragen zich allemaal af waar ik me druk om maak. Tsja, angst is een moeilijk te verklaren iets.
Gisteren, zaterdag, zijn we allen goed en wel gearriveerd in Kathmandu. We hebben inmiddels genoten van onze eerste douche, weer geslapen in een echt bed en gesmuld van vers fruit, curd en tandoori chicken. Kortom: het luxe (westerse) leven is weer begonnen.
Wat betreft de komende dagen: we hebben onze vlucht naar Schiphol kunnen vervroegen naar vrijdag 2 juni 's morgens (diezelfde avond laat arriveren we op Schiphol). We hebben dus ruim de tijd om alles goed af te handelen: bagage drogen en beter inpakken, bagage door douane zien te krijgen, debriefing van de expeditie op het ministerie, spreken met afgezant van Mrs Hawley, bezoek brengen aan de Sapta Gandaki Boarding school en niet te vergeten: spreken met de Captain van de gecrashte helicopter. Ik had zijn kaartje gevraagd na de crash en we hebben hem dus wat foto's kunnen doormailen. Hij heeft nu ook interesse in de video-opnamen die Henk toen maakte. Overigens staat de vogel nog steeds triest op de gletsjer: helemaal weggezakt in het ijs inmiddels. We zijn benieuwd of ze het ding nog wegkrijgen daar! Enfin dat zullen we binnenkort van hem horen.
Woensdag en of donderdag volgt vanuit Kathmandu nog een bericht en tot slot een laatste bericht na terugkomst in Nederland. Dank voor jullie aanhoudende interesse!
| |
 |
|