De ploeg van Carlos Pauner blaast de aftocht: de helicopter is besteld. In hoeverre laten wij ons hierdoor beïnvloeden? Toen Carlos Pauner, Ricardo en Nacho op 3 mei omkeerden op 7700 m hebben zij direct alle kampen ontmanteld en kwamen met alle spullen beneden. Toen al riep Carlos: "ik ga niet weer omhoog'. We geloofden hem toen nog niet helemaal. We waren toch nog maar net begonnen op deze berg?
Maar het 5-koppige team heeft voet bij stuk gehouden: ze gaan geen meter meer de berg op en de helicopter is besteld. Ze zien het onder deze omstandigheden niet zitten de Dhaulagiri te beklimmen. Zoals hij het zelf vanmorgen tegen ons zei: "Ik zit mijn tijd hier te verdoen. Ik verwacht dat deze top de eerste drie weken niet te beklimmen is. Er komt vast nog wel een goed weather window eind mei, maar zie je het al voor je om straks op deze gevaarlijke berg door de diepe sneeuw weer omhoog te moeten? Om nog maar niet te spreken van de nieuwe serie lawines."
We begrijpen wat Carlos zegt. Maar het einde van de klimperiode is toch nog helemaal niet in zicht? Op Gasherbrum 1 hadden we toch ook maar liefst 43 dagen nodig om de berg te beklimmen? Maar goed, voor Carlos is het helder: einde oefening. En soms is het natuurlijk ook zo, dat je gevoel je heel duidelijk een richting geeft, al kun je dat gevoel rationeel niet eens goed verklaren.
De Italianen doen morgen een toppoging. Volgens onze voorspelling is het komende nacht rustig weer, maar wordt het morgenochtend na 10 uur stormachtig. Camilo Lopez, de Colombiaan met 7achtduizenders op zijn naam, heeft inmiddels afgezien van de toppoging en komt morgen terug naar het basiskamp . Hij wil het liefste nog met de Spanjaarden vertrekken naar Kathmandu.
Tsja, wat moeten wij hier mee?
Eigenlijk niets. Hoewel het ons natuurlijk niet helemaal koud laat. Wij kennen Carlos, Willy en Raquel goed vanuit Pakistan, waarderen hen en hebben zeer intensief met hen samengewerkt om het spoor en de route te maken op Gasherbrum 1. Samen stonden we ook op de top, na keihard werken. Het zou onze gezamenlijke kansen vergroten de top te halen, door nu opnieuw samen te werken. Dat was ook onze bedoeling, maar het is dit keer niet uit de verf gekomen. Wij arriveerden twee dagen later door de helicopterpech en daardoor kwamen de klimschema's niet overeen. We zouden de krachten pas zijn gaan bundelen na dagenlang slecht weer. Wanneer er met vereende krachten een nieuw spoor gemaakt zou moeten worden. Heel erg jammer, die vereende krachten, daar komt het op deze berg niet meer van met dit team.
Maar het vertrek van Carlos' zijn team verandert onze koers niet in deze beklimming. Ook al brengt het ons misschien een moment aan het wankelen.
Hebben we niet ook 2 jaar geleden in Pakistan momenten gehad dat we aan het twijfelen gebracht werden ? Het weer verslechterde en iedereen verliet kamp 2. Wij hadden echter voor ogen om daar nog een extra dag te acclimatiseren en vonden de omstandigheden niet verontrustend. We zijn toen als enigen toch gebleven. We dachten dat dit de juiste beslissing was, maar toch vergde het moed. Om het anders te doen dan de anderen. Het is immers ook altijd makkelijker het spoor van anderen te volgen, in plaats van af te wijken van het sneeuwspoor dat er al ligt.
Ook nu vraagt het moed en zelfstandigheid, als zulke goede klimmers afhaken, om hier te blijven. Toch zijn we vastbesloten: we willen eerst zelf oordelen over de omstandigheden hoog op deze berg. Pas dan kunnen we zelf bepalen of het verantwoord is om verder te klimmen. Trouwens, wie weet lukt het de Italianen, net als de Kazachstanen ook om de top te halen. Dat geeft dan toch weer vertrouwen.
En in de loop van de weken kunnen de omstandigheden toch nog verbeteren? Alhoewel wij ons realiseren dat als hier veel sneeuw valt, onze kansen alleen maar verder verkleinen. Maar op dit moment is dat toch nog niet het geval? Het weerbericht zegt overigens wel boekdelen voor de komende dagen: veel te veel wind hoog op de berg. Pas op 10 mei ziet het er wat beter uit, alhoewel de luchtvochtigheid dan toeneemt naar 80%: dus veel kans op sneeuw.
Enfin, we wachten vooralsnog af. Vertrekken heeft de eerste twee dagen namelijk helemaal geen zin.
Voor het eerst hebben wij dus weer eens zeëen aan tijd. Wat een contrast met ons leven in Nederland. Ongetwijfeld zijn er een paar van de lezers jaloers op ons. Een paar maanden geleden had ik het ook wel gewild: de hele dag de tijd voor een intensieve wandeling, wat logistieke klusjes, veel eten, mailen en de tijd voor een boek of muziekje. Een zaligheid zou ik dit gevonden hebben. Maar nu zitten wij min of meer toch te wachten: op goed weer. Zodat we omhoog kunnen om de berg boven 7000 m zelf te aanschouwen en te voelen. We hebben nog even geduld nodig, lijkt het.
| |
 |
