8:00 uur: de helicopter steeg op en draaide zijwaarts. Wat een vreemde beweging dachten we eerst. Tot ons hart allengs harder ging bonzen: dit ging helemaal verkeerd. De helicopter maakte maar geen hoogte. Sterker nog: de vogel daalde alleen maar zijwaarts met de gletsjer mee. Toen raakte hij de grond: knal! En stuiterde verder leek het wel. Er ontstond een gevoel van paniek onder ons, de achterblijvende klimmers en keukenploegen. Hoe zou dit aflopen? We verwachtten ieder moment een gigantische crash en explosie. Maar die bleef (godzijdank) uit.
De helicopter kwam even later ronkend tot stilstand. We renden naar de plek des onheils, onderweg bijna struikelend over een afgebroken wiel. De deur van de heli werd geopend en als eerste stapte de Nepalese en Kazachstaanse piloten uit, met ontredderde gezichten. "Sorry, we are so sorry", was wat de Nepalese captain Rameshwar Thapa uitbracht. Teveel staartwind, dat was direct zijn conclusie. Nee, niet het teveel aan gewicht aan boord.
De Spaanse ploeg stapte ook uit. Voor Micheal, de Spaanse journalist die de klimploeg vergezelde, een smulverhaal zou je denken. Maar dat realiseerde hij zich nog niet: hij kon zijn tranen niet bedwingen. Maar het allerbelangrijkste was: iedereen bleek ongedeerd.
Pas na 5 minuten drong tot alle aanwezigen door hoe groot het geluk geweest was bij dit ongeluk: een van de rotorbladen hing stil, 25 cm boven de grond. Als de neus van de heli zich 25 cm verder de gletsjermorene had ingeboord, had dit bewuste rotorblad de grond geraakt en was alles geëxplodeerd. In de stuiter neergang was er namelijk brandstof op het ijs gelekt.
Toen iedereen de eerste schrik te boven was, werden de telefoons gepakt en begon de communicatiestroom naar de helicoptermaatschappij en Kathmandu. Twee uur later hoorden we het ronken van de tweede heli: deze zette een paar monteurs af en haalde de piloten en assistenten van de eerste vlucht op. Vervolgens verdween de ijzeren vogel weer uit het zicht, het team van Carlos met lege handen achterlatend.
Iedereen kon uiteindelijk om 11.45 uur instappen in de derde helicopter, inclusief de monteurs met een aantal defecte onderdelen van de Russische helicopter. De Colombiaan Camilo Lopez had geluk vandaag: hij was vanochtend uit kamp 1 naar beneden gerend en had zijn spullen bij elkaar gegraaid om met de Spanjaarden mee terug te kunnen. Dit lukte op de seconde.
Tsja, wat een terugtocht.
Ik vroeg vanmorgen nog aan Willy: waarom gaan jullie eigenlijk niet gewoon te voet terug? Inmiddels is French Pass ook weer open en begaanbaar. Het is 2 a 3 dagen lopen, en dan ben je in Jomsom. Een dag later zit je na twee vluchten in Kathmandu. Het scheelt je veel geld en het is nog een mooie voettocht ook. Maar goed, dit was niet de keuze van Carlos Pauner en zijn team. Zij wilden zo snel mogelijk terug naar de bewoonde wereld, dan maar met veel kosten.
Jammer, misschien nog wel het meest voor de helicopermaatschappij Simrik Air. Voor hen was dit een extreem dure dag.
Wat nu met de gecrashte helicopter? De hoop van de captain is dat de ijzeren vogel gerepareerd kan worden. Over een paar dagen zouden de monteurs hier terug moeten komen. Op het moment ligt de heli er echter zielig bij. Maar hopelijk dus niet voor lang.
| |
 |
