Hagel, regen en mist, dat is het beeld van 11 mei. Even ruilen met het mooie weer in Nederland? Daar voelen wij op het moment wel wat voor: niet in een koude basiskamp-tent zitten, maar s' avonds bij de ondergaande zon in onze tuin, met uitzicht op die prachtige koeien van de familie Volkerink. Alhoewel, waarschijnlijk grazen er geen koeien op dit moment, maar is het mais net geplant. Ook dat zou niet onaardig zijn: het groen uit de grond zien komen de komende weken. Leven zien, dat is wat wij echt missen in de loop van een expeditie. Na weken alleen maar ijs, sneeuw en rotsen om je heen, verlang je terug naar het biologische leven: planten, bloemen, bomen, dieren, kinderen: groei en bloei.
We zullen er nog even op moeten wachten. Zoals we ook nog even moeten wachten op vers fruit, groenten, vlees en vis en vele andere geneugten van het luxe Nederlandse leven. De groenten zijn hier zo goed als op: wortels, uien, knoflook en rode pepers, dat is wat rest. Dus het vraagt heel wat inventiviteit van onze koks om gevarieerde maaltijden te blijven maken.
We hadden eigenlijk gehoopt dat er inmiddels wat verse aanvoer zou zijn van voedingsmiddelen, maar Ngima heeft nog niets met de helicopter mee kunnen zenden die hiernaar toe moet komen: tot nu toe was het weer telkens te slecht. Er zijn dus ook nog geen monteurs met reserveonderdelen voor de gecrashte heli gearriveerd. Dat gaat overigens nog een hele toer worden. We hebben gisteren eens naar de ijzeren vogel gekeken en daar word je niet vrolijk van. In de hele onderkant blijken gaten te zitten. We zijn dus benieuwd of we de heli nog zien vertrekken de komende weken.
Het wachten is vervelend, we willen eigenlijk zo snel mogelijk naar boven en dan met top naar huis. Kortom we zitten hier, terwijl we met iets anders bezig willen zijn: de beklimming. Maar op zich vermaken wij ons hier prima. De sfeer is goed in het team. Er is alle tijd voor gesprekken, ook met andere teams.
We zijn inmiddels begonnen met een dagelijkse serie beenspieroefeningen, daar is nu tijd voor en we zijn er ook fit genoeg voor. Als je hier in het begin vast zit met slecht weer, ben je daar nog helemaal niet aan toe. Dan is het lichaam zo hard aan het werk om te wennen aan deze hoogte, dat voor dit soort activiteiten geen energie is. Bovendien is er ook geen ruimte voor in je hoofd. Heel gek, pas na een paar weken begint die bovenkamer weer fatsoenlijk te werken en begin je weer een beetje open te staan voor anderen, wat er gebeurt in de wereld en kun je wat extra activiteiten aan.
We lezen op het moment veel: niet alleen in de romans die we meegenomen hebben, maar ook de wat algemenere boeken: de nieuwe zakgids van Robert Steenmeijer (touwtechnieken voor de bergsport) en een boek over boeddhisme. En eindelijk ook tijd om de handleidingen van onze nieuwe fototoestellen eens goed te bestuderen. Dat soort dingen, daar kom je normaal toch nooit fatsoenlijk aan toe? Wij niet althans.
We hadden eigenlijk vandaag de Seilrolle (reddingstechniek bij een val in een gletsjerspleet) nog eens goed willen oefenen met onze twee klimsherpa's (die deze technieken wel ooit geleerd hebben, maar meestal niet goed onder de knie hebben), maar het is buiten te onaangenaam op dit moment. Het is nu al einde middag en er valt nog steeds neerslag. Geen mooie sneeuw, maar van die vieze nattigheid; de temperatuur ligt rond de nul graden. Hoger op de berg heeft het gesneeuwd, dat is van tijd tot tijd net te ontwaren. Voor we naar boven gaan moeten de eerste lawines dus maar eens naar beneden gedenderd zijn. Trouwens het weerbericht voor de komende 4 dagen is gelijk aan vandaag: neerslag. Geen fijn idee. Morgen dus met zekerheid niet naar boven.
| |
 |
