De trektocht was lastiger dan we vermoedden (en ik in mijn herinnering had): op tal van punten was het paadje zo smal (net een voet breed) en glad, dat we bezorgd waren hoe onze dragers hier met slippers en 35 kg op de rug veilig overheen moesten komen. Maar uiteindelijk waren alle dragers zo behendig en ervaren, dat iedereen goed en wel overkwam. De eerste dag, vanuit het basiskamp naar beneden was eigenlijk het lastigst. Het weer was matig, met een groot deel van de dag dikke mist. Daardoor was het moeilijk het pad te ontwaren en bleven de rotsblokken en het puin vochtig. Daarnaast lag er onder het gletsjerpuin verraderlijk glad ijs. Iedereen gleed wel een keer uit, maar gelukkig geen ernstige valpartijen.
Jammer, door de mist zagen we niets van de westwanden van de Dhaulagiri. Begin van de middag verlieten we eindelijk de gletsjer en kwamen voor het eerst terecht in het groen: het Italian basecamp (de basis van waaruit de Italianen in 1976 de berg beklommen), een prachtige plek voor rust. Nadat alle dragers hier gearriveerd waren, trokken we door naar Choriban op 3100m, midden in de jungle. Wat een sensatie om door al dit groen te lopen en vooral over een bed van verend mos: net een tapijt. Ook van de veelheid aan geuren word je lyrisch: hoog in de bergen zijn er geen geuren (behalve die van ons mensen zelf natuurlijk).
Pas tegen 20 uur waren de laatste dragers op onze plek van bestemming, wat herhaald zou worden de volgende dag. We liepen de tweede dag naar Boghara, na Jyardan het meest afgelegen dorpje. We sliepen op het terrein van de school en deelden deze plek met de Spaanse ploeg uit Madrid, die uiteindelijk op dezelfde dag waren vertrokken uit het basiskamp. Het weer was einde middag beestachtig (grote plensbuien) en een aantal van hun dragers lukte het die dag niet de school te bereiken. Gelukkig hadden wij deze zorg niet: iedereen kwam ook deze dag goed door.
De derde en vierde loopdag waren minder lastig, maar niet zeker niet minder fraai: we genoten van geweldige uitzichten. Wennen was wel de drukkende warmte: we baadden de hele dag in het zweet. Op donderdag 25 mei overnachtten we onder een afdak van een gezin nabij Kalleni op 1300 m. Het begon einde middag zo ontzettend te gieten, dat we om 17 uur terplekke stopten.
De vierde dag, vrijdag 26 mei, liepen we slechts een halve dag: tot Darbang. Vanaf dat punt rijden tegenwoordig jeeps naar Beni, waar we met z'n allen gebruik van maakten. Overigens voor mij een zenuwslopende rit: ik maak hier grotere angstmomenten mee dan tijdens de hele beklimming. Overigens ben ik hierin de enige: de mannen vragen zich allemaal af waar ik me druk om maak. Tsja, angst is een moeilijk te verklaren iets.
Gisteren, zaterdag, zijn we allen goed en wel gearriveerd in Kathmandu. We hebben inmiddels genoten van onze eerste douche, weer geslapen in een echt bed en gesmuld van vers fruit, curd en tandoori chicken. Kortom: het luxe (westerse) leven is weer begonnen.
Wat betreft de komende dagen: we hebben onze vlucht naar Schiphol kunnen vervroegen naar vrijdag 2 juni 's morgens (diezelfde avond laat arriveren we op Schiphol). We hebben dus ruim de tijd om alles goed af te handelen: bagage drogen en beter inpakken, bagage door douane zien te krijgen, debriefing van de expeditie op het ministerie, spreken met afgezant van Mrs Hawley, bezoek brengen aan de Sapta Gandaki Boarding school en niet te vergeten: spreken met de Captain van de gecrashte helicopter. Ik had zijn kaartje gevraagd na de crash en we hebben hem dus wat foto's kunnen doormailen. Hij heeft nu ook interesse in de video-opnamen die Henk toen maakte. Overigens staat de vogel nog steeds triest op de gletsjer: helemaal weggezakt in het ijs inmiddels. We zijn benieuwd of ze het ding nog wegkrijgen daar! Enfin dat zullen we binnenkort van hem horen.
Woensdag en of donderdag volgt vanuit Kathmandu nog een bericht en tot slot een laatste bericht na terugkomst in Nederland. Dank voor jullie aanhoudende interesse!
| |
 |
